Salina, KS -> North Platte, NE. Afstand: 395 miles / 632 km
Op een verlaten Motel6 bij Salina, KS worden we wakker, iets voordat het
alarm afgaat. Bert springt als eerste onder de douche en gaat daarna op pad om
een paar trucks in de ochtendzon te fotograferen op de mega-parking ernaast. Het
is al lekker warm aan het worden en er staat een flinke windkracht 5 uit het
zuiden. Goed teken! Om 10:00 uur geeft George zijn eerste ‘Tour2 chase day
briefing’. Door de SPC is er een ‘Slight Risk Area’ uitgegeven (met een 2%
tornadokans) in het noordwesten van Nebraska en het plan is dus om nog noordelijker
te rijden. Een 2% is niet veel natuurlijk, maar er zijn fraaie tornado’s gezien
met minder percentage. En het is de enige kans in de zeer wijde omgeving, dus
moeten we die pakken. Omdat Tornado Alley nog met relatief droge lucht te maken
heeft, is er sowieso meer vocht nodig, die uit de Golf van Mexico zal moeten
komen. Zuidenwind helpt daarbij. De buien die zullen gaan ontstaan zullen high-based
zijn vanwege de droge onderlucht. Gisteren is er in Montana door collega-chaser
Daniel Shaw een fraaigestructureerde ‘Ssupercell’ met enige rotatie gezien en
de weersettings zijn vandaag vrijwel hetzelfde voor onze ‘Target Area’. Het
ontstaan van een eventuele ‘Supercell’ valt of staat o.a met het breken van de zogenaamde ‘Cap’, legt
George uit. Dit is een inversielaag (een warmere luchtlaag op grotere hoogte)
die als een soort deksel fungeert en voorkomt dat verdere convectie tegengehouden
wordt. Daardoor kan deen Cumulus Congestus wolk niet verder doorstoten naar een
verijsde Cumulonimbus-fase, die broodnodig is voor het ontstaan van een
eventuele ‘Supercell’ die weer kans geeft op een tornado. Als de ‘Cap’ eenmaal
breekt, dan is er dus veel meer mogelijk. Breekt de ‘Cap’ niet, dan geen ‘Supercell’
en dus geen spektakel. Er moet ook voldoende convectie en sterke ‘Updraft’ in
een wolk zijn, om de ‘Cap’ open te breken. Vocht en warmte zijn daarvoor de belangrijkste
drijfveren.
Na de briefing is het ontbijt in de Iron Skillet (waitress: ‘’Woow, with
how many are you guys?’’ … John: ‘Well, six more vans are coming…’;-) en rond 12:00 uur rijden we
over de I81 North. Even na 13:30 uur rijden we Nebraska binnen. De lucht is nog
steeds blauw, met kleine Cumuli. Alle ruiten van onze bus zijn door ons brandschoon
gepoetst met Rainex, een soort Glassex, maar met een regenafwerend middel.
Charles heeft de versleten ruitenwissers ook vervangen door een nieuwe set. Na
drie uur stoppen we even met een Sinclair-bezinestation en verder noord gaat
het. Bij York, NE slaan we links af de I80 West op. Helaas… om 15:00 uur heeft
de SPC de tornadokans verlaagd naar minder dan 2% en de hagelkans van 25 - 15%
verlaagd naar minder dan 15%. Hiermee is de ‘Slight Risk’ ook meteen verdwenen.
‘Not good’ brieft George door de CB, het onderlinge radiocontact tussen de
bussen. Natuurlijk rijden we verder. Om 15:30 uur stoppen we bij een Shell(f)
station in Kearney, NE om eventuele oppoppende buien af te wachten. Deze ‘Waiting
Game’ kan 15 minuten of uren duren. Maar na 20 minuten in de schaduw zitten
(het is inmiddels een aangename 31 graden C geworden!) verschijnen de eerste
buitjes op radar in de Nebraska Panhandle. We moeten dus nog noordwestelijker.
De buien in beginstadium zitten nog in relatie droge lucht, maar zullen een een
gebied met betere convectieve condities komen. Hopen we…
Maar er gebeurt niets. We
wachten vevolgens weer bij een volgend benzinestation en enkele Cumuli groeien
iets uit, maar storten vervolgens weer in. Na een kleine anderhalf uur krijgen
we het sein weer in de stappen en rijden we teleurgesteld naar North Platte NE,
waar we neerstrijken in de Whisky Creek voor het avondeten. Helaas, te weinig
vocht, te sterke ‘Cap’ en te weinig convectie voor vandaag. Als we al een ruim uur
aan het eten zitten, loopt een van de groep opeens zenuwachtig rond met zijn telefoon;
er zijn twee ‘Supercells’ ontstaan met een ‘Tornado warning’ op hun naam met 1
inch hail! Precies ontstaan in het voorspelde SPC-gebied nog wel!! Sodeju en
damn!! Een kwartier later heeft iedereen snel afgerekend en snellen we de
bussen in: ‘’Let’s go… storm chasen!’’, roept George!
In de verte zien we het
giga-aambeeld in het westen. De Zon is al een tijdje onder en de karavaan
koerst naar de voorzijde van de bui die uit twee cellen bestaat. Na een uur
komen we aan en parkeren we op een dirt road voor foto’s. Het is inmiddels
bijna donker geworden en de prachtige structuren met veel ontladingen geven een
groots blik! Snel stellen wij onze statieven op en Roelof pakt zijn nieuwe 8-15
mm. Bert pakt zijn 17-40 mm en filmt ook met zijn nieuwe JVC op een tweede
statief. Multi-tasking! De bui komt langzaam dichterbij en heeft veel onweer in
zich. Een gave ‘Mothership’- uitstulping aan de onderkant wordt af en toe
prachtig opgelicht en Mammatus zijn overal. Iedereen is in eurforiestemming (‘’…Wouw!
... Yes! … Did you see THAT one? ... Yeehaw! …’’) en had dit zeker niet meer
verwacht.
Hoi Bert en medereizegers,
BeantwoordenVerwijderenOpa en Nina hier!
Wij vinden de foto's heel leuk! Ik heb net alle andere foto's van de de blog laten zien.
"De laatste serie is mooi!" Zegt opa "Bliksem! Er zit verandering in de lucht! En de groeten maar!"
Op naar de volgende ronde!
Woowww, adembenemende plaatjes al!
BeantwoordenVerwijderenDe eerste zijn dus al in the pocket..
Dat smaakt naar meer!
John.
Wow! Mooi mannen !!
BeantwoordenVerwijderen