Maandag 19 mei – Chase-day

Salina, KS -> North Platte, NE. Afstand: 395 miles / 632 km

Op een verlaten Motel6 bij Salina, KS worden we wakker, iets voordat het alarm afgaat. Bert springt als eerste onder de douche en gaat daarna op pad om een paar trucks in de ochtendzon te fotograferen op de mega-parking ernaast. Het is al lekker warm aan het worden en er staat een flinke windkracht 5 uit het zuiden. Goed teken! Om 10:00 uur geeft George zijn eerste ‘Tour2 chase day briefing’. Door de SPC is er een ‘Slight Risk Area’ uitgegeven (met een 2% tornadokans) in het noordwesten van Nebraska en het plan is dus om nog noordelijker te rijden. Een 2% is niet veel natuurlijk, maar er zijn fraaie tornado’s gezien met minder percentage. En het is de enige kans in de zeer wijde omgeving, dus moeten we die pakken. Omdat Tornado Alley nog met relatief droge lucht te maken heeft, is er sowieso meer vocht nodig, die uit de Golf van Mexico zal moeten komen. Zuidenwind helpt daarbij. De buien die zullen gaan ontstaan zullen high-based zijn vanwege de droge onderlucht. Gisteren is er in Montana door collega-chaser Daniel Shaw een fraaigestructureerde ‘Ssupercell’ met enige rotatie gezien en de weersettings zijn vandaag vrijwel hetzelfde voor onze ‘Target Area’. Het ontstaan van een eventuele ‘Supercell’ valt of staat o.a  met het breken van de zogenaamde ‘Cap’, legt George uit. Dit is een inversielaag (een warmere luchtlaag op grotere hoogte) die als een soort deksel fungeert en voorkomt dat verdere convectie tegengehouden wordt. Daardoor kan deen Cumulus Congestus wolk niet verder doorstoten naar een verijsde Cumulonimbus-fase, die broodnodig is voor het ontstaan van een eventuele ‘Supercell’ die weer kans geeft op een tornado. Als de ‘Cap’ eenmaal breekt, dan is er dus veel meer mogelijk. Breekt de ‘Cap’ niet, dan geen ‘Supercell’ en dus geen spektakel. Er moet ook voldoende convectie en sterke ‘Updraft’ in een wolk zijn, om de ‘Cap’ open te breken. Vocht en warmte zijn daarvoor de belangrijkste drijfveren.

Na de briefing is het ontbijt in de Iron Skillet (waitress: ‘’Woow, with how many are you guys?’’ … John: ‘Well, six more vans are coming…’;-) en rond 12:00 uur rijden we over de I81 North. Even na 13:30 uur rijden we Nebraska binnen. De lucht is nog steeds blauw, met kleine Cumuli. Alle ruiten van onze bus zijn door ons brandschoon gepoetst met Rainex, een soort Glassex, maar met een regenafwerend middel. Charles heeft de versleten ruitenwissers ook vervangen door een nieuwe set. Na drie uur stoppen we even met een Sinclair-bezinestation en verder noord gaat het. Bij York, NE slaan we links af de I80 West op. Helaas… om 15:00 uur heeft de SPC de tornadokans verlaagd naar minder dan 2% en de hagelkans van 25 - 15% verlaagd naar minder dan 15%. Hiermee is de ‘Slight Risk’ ook meteen verdwenen. ‘Not good’ brieft George door de CB, het onderlinge radiocontact tussen de bussen. Natuurlijk rijden we verder. Om 15:30 uur stoppen we bij een Shell(f) station in Kearney, NE om eventuele oppoppende buien af te wachten. Deze ‘Waiting Game’ kan 15 minuten of uren duren. Maar na 20 minuten in de schaduw zitten (het is inmiddels een aangename 31 graden C geworden!) verschijnen de eerste buitjes op radar in de Nebraska Panhandle. We moeten dus nog noordwestelijker. De buien in beginstadium zitten nog in relatie droge lucht, maar zullen een een gebied met betere convectieve condities komen. Hopen we…

Maar er gebeurt niets. We wachten vevolgens weer bij een volgend benzinestation en enkele Cumuli groeien iets uit, maar storten vervolgens weer in. Na een kleine anderhalf uur krijgen we het sein weer in de stappen en rijden we teleurgesteld naar North Platte NE, waar we neerstrijken in de Whisky Creek voor het avondeten. Helaas, te weinig vocht, te sterke ‘Cap’ en te weinig convectie voor vandaag. Als we al een ruim uur aan het eten zitten, loopt een van de groep opeens zenuwachtig rond met zijn telefoon; er zijn twee ‘Supercells’ ontstaan met een ‘Tornado warning’ op hun naam met 1 inch hail! Precies ontstaan in het voorspelde SPC-gebied nog wel!! Sodeju en damn!! Een kwartier later heeft iedereen snel afgerekend en snellen we de bussen in: ‘’Let’s go… storm chasen!’’, roept George!

In de verte zien we het giga-aambeeld in het westen. De Zon is al een tijdje onder en de karavaan koerst naar de voorzijde van de bui die uit twee cellen bestaat. Na een uur komen we aan en parkeren we op een dirt road voor foto’s. Het is inmiddels bijna donker geworden en de prachtige structuren met veel ontladingen geven een groots blik! Snel stellen wij onze statieven op en Roelof pakt zijn nieuwe 8-15 mm. Bert pakt zijn 17-40 mm en filmt ook met zijn nieuwe JVC op een tweede statief. Multi-tasking! De bui komt langzaam dichterbij en heeft veel onweer in zich. Een gave ‘Mothership’- uitstulping aan de onderkant wordt af en toe prachtig opgelicht en Mammatus zijn overal. Iedereen is in eurforiestemming (‘’…Wouw! ... Yes! … Did you see THAT one? ... Yeehaw! …’’) en had dit zeker niet meer verwacht.

We dachten aan een echte ‘Bust day’, maar krijgen alnog een kers op de slagroom. Veel incloud-ontladingen die de structuren dreigend oplichten. Maar ook veel CG (‘Cloud-to-Ground’)-bliksems zijn te zien. Na een uur komt alles wel erg dichtbij en begint het licht te regenen. Ook de wind neemt fors toe. De ontladingen zijn nu overal en, later op de laptop van Daniel te zien, blijken we precies tussen de twee cellen in gestaan te hebben. Hoog tijd om de bussen op te zoeken en in de stromende regen een hotel te vinden. Het wordt een Motel6 in North Platte, NE. Binnen snel foto’s kijken/selecteren/bewerken en de blog alvast een beetje opstellen. Geen tijd om nog online te zetten en tevreden duiken we (om 01:00 uur!) de bedden in. Een gave start van de tour!

De ochtendbiefing vertelt ons; 'Chase day!'

Brad, George en Charles.

''Lightning at 12 o'clock!''

De meeste irrigatiesystemen staan uit; geen grote droogte dus.

Staat nummer 4 voor ons en nummer 3 voor de tour.

Bij York, NE slaan we af richting westen.

Tornadoschade?

The Weather Network interviewt de bekende New Yorkse stormchaser Scot McFarland.

Twee bevriende stormchasers zitten ook in het gebied en stoppen voor hun favoriete restaurant.

De eerste Cumuli van betekenis proberen het, maar sterven vrijwel meteen uit.

Brad en Australian-Gary checken de radarbeelden op activiteit.

Na de Whisky Creek ontstaan alsnog twee grote cellen op een uur afstand!

De voorkant van de eerste cel in de verre scheming.

Een mooi gevormde Meso-cyclone in het hart van de bui.

De Meso neemt een andere vorm aan en alles komt langzaam dichterbij.

Schtitende strucuren op dit 17 mm beeld, met linksonder Daniel achter zijn statief.

De 15 mm van Roelof komt nu goed van pas met deze buiomvang.

De weinige 'Cloud-to-Ground'ontladingen zijn op grote afstand.

De meeste zitten in de westelijke cel.

Het was onverwacht genieten van een mooie afsluiter van de eerste chase dag!