Donderdag 22 mei - Chase-day (stiekem een Travel-day)

Burlington, CO -> Amarillo, TX. Afstand  335 miles / 536 km

Gisteren waren we al om 21:30 uur op de motekamer en hebben dus de blog toen nog kunnen updaten. Het was een prima chase-dag met de ‘Tornado warned supercell’ in de buurt van Denver Airport. Het vliegveld is zelfs tijdelijk gesloten geweest. Vandaag weer nieuwe kansen in vrijwel hetzelfde grote gebied, maar iets zuidelijker. Een depressie ten westen van ons bracht gisteren de gunstige vochtige lucht uit het zuiden de westelijke Plains op en vandaag zijn de settings vrijwel idem. Omdat de geen echt sterke ‘Upper level winds aanwezig zijn, zullen de buien eerder hun neerslagkou behouden. In het beste scenario kan die wind op grote hoogte de koude afvoeren, waardoor de buien een beter voeding krijgen en langer kunnen blijven bestaan. Er is ook niet veel 'Wind sheer’ aanwezig, waardoor er minder kans op buirotatie is. De tornadokans is daarom vrij laag voor vandaag: minder dan 2%. De ‘CAPE’ van 1000 tot 2000 Joules/Kg is niet echt hoog te noemen, maar een hoog percentage van tornado’s ontstaan in deze waarden. De CAPE staat voor ‘Convective Available Potential Energy’ en de CAPE geeft de waarde aan over de onstabiliteitsfactor van de atmosfeer. Negatieve CAPE betekent stabiele atmosfeer en is dus onweer uitgesloten. Positieve CAPE betekent onstabiliteit en hoe hoger de waarde is, des de groter de kans bestaat op onweer. CAPE negatief tot 0 J/KG - Stabiele atmosfeer. CAPE tot 1000 J/KG - Licht onstabiel. CAPE tot 2500 J/KG – Onstabiel. CAPE tot 3500 J/KG - heel onstabiel. CAPE tot 5000 J/KG - extreem onstabiel. In Tornado Alley is een CAPE van 4000 Joules/Kg niet ongewoon en de kans op explosief en extreem weer (met vrijwel zeker een hoge tornadokans) is vrijwel 100%. Wie weet is dit volgende week voor ons weggelegd? Duim-duim…

Na een breakfast at Denny’s (een heerlijke ‘Ultimate Skillet and large orange jus’ voor Bert en ‘Scrambeled eggs, toast, fruit and nuts’ voor Roelof) zakken we af over de I385 South met links en rechts uitgestekte Cumulusvelden boven het droge glooiende Coloradolandschap om zo goed in postie te komen voor de eerste vroege buien die al om 12:00 uur in het zuidwesten zijn ontstaan. Dit is overigens ook de goede richting voor morgen (en overmorgen) omdat we, waarschijnkijk via New Mexico, naar Texas moeten. Het uitzicht is hier zo wijds, dat ‘You can see for two days’. De wegen zijn recht, zeer lang en hobbelig. De lucht boven de kale akkerbouwvelden (vaak al geoogst mais of graan) begint langzaam te golven van de warmte. Af en toe passeren we een dorpje, zoals Cheyenne Falls, CO en Bristol, CO, van acht boerderijen, vijftien silo’s en natuurlijk de kenmerkende watertank met de dorpsnaam erop. Na een overhaaste pis(pis?)stop direct langs de snelweg tussen de graanvelden voor de op leeftijd zijnde Alaskaan George, zien we ver weg op de horizon enkele buien. Dat wil zeggen, de verijsde en zeer uitgesmeerde ijskappen ervan. Het lijkt er op dat de activiteit er uit zal zijn en dus eigenlijk uitrekenen of uithagelen. Dat is zeker niet goed voor enige rotatie en dus ook niet voor eventuele tornadovorming. Om 14:00 uur doen we een stop bij een Walmart in Lamar, CO voor de inwendige mens te voorzien en om de busantenne van versierselen (een langjarige traditie bij Cloud9). En verder gaat de karavaan weer over de I385 South. Om 15:00 uur is ten zuiden van ons er een langegerekte buienlijn ontstaan van ‘Servere storms’ met verspreide kernen en het wordt dus moeilijker om de juiste te kiezen. Bovendien zien de kernen er op radar niet veelbelovend uit en meer dan fikse regen en wat hagel zit er niet in. Een bui van een gisteren was dus van een heel andere (lees: betere) orde en opbouw.

Omdat we richting Texas moeten, naderen we eerst de ‘Oklahoma Panhandle’ en kruisen we het pad van de meest nabije bui. Een niet erg georganiseerde lichtgrijze massa met een enkele felle ontlading doemt op. Let op; de omvang van de buiengroep is groter als Nederland, wat een heel normaal formaatje is voor hier! Als we na een uur weer de staat Texas inrijden, komen in een regenveld dat weinig voorstelt. Volgens radar zit er wel minimaal 1.5 inch aan hagel in, maar niet op ons dak deze keer. Het is nog steeds een categorie ‘Servere’. Rond 17:30 uur doen we een laatste stop op de altijd drukke kruising in Stratford, TX. George zegt over de onderlinge radio niet teveel te eten, want het plan is om door te rijden naar Amarillo, TX. Jazeker, we doen de bekende Big Texan Ranch aan! Dit is ‘THE place to be’ als het gaat om een steak en een happening in ‘culinair’ Texas.

Net na Stratford, TX rijden we over de I87 South in het zeer heftige slagregens van de buienkern. Sterke zijwind en vrijwel geen zicht, doet ons bijna besluiten te stoppen. Na een kwartier zijn we de regen uit en rond 19.15 uur rijden we Amarillo, TX binnen en via een waar waterballet op de weg rijden we het terrein op en na een half uurtje wachten, krijgen een plaats in de eetschuur. Het is extra druk en we komen bijna niet boven het herriegepraat van de 300-plus gasten uit. Tijdens het eten komt er buiten nog een lichte wolkbreuk naar beneden. Het hoogbejaarde 3-mans strijkorkest loop ook nog steeds rond, net als in 2009 en 2011, toen wij er ook waren. Het muziektempo is wel weer een tandje lager! ;-) Na een uitstekend medium steak en een bord Texas Six Flags, geeft de groep een gesigneerde verjaardagskaart aan de jarige George. 'Congrats!". Helaas geen tornado als cadeau deze keer. Om 22:30 uur wordt het tijd om te gaan en checken we, zoals altijd, in de Motel6 verderop. De buien deden niet helemaal aan onze chase-verwachting, maar toch gaan sluiten we tevreden de luiken. Morgen weer om 10:00 uur bij de bussen. Nice dreams!

Net wakker en verzamelen bij de Burlington Inn.

Wie zegt dat Storm chasing niet stoer is...!

Houd de vliegen van je gezicht?

Dit deel van Colorado staat bekend om zijn kaarsrechte en vooral laaaange wegennet.

Het wolkendek voor het eerste deel van de dag.

Alaskaan George moet nodig piesen... geen boom te vinden hier... en hij wil niet voor paal staan ;-)

Roelof en Aussi Gary versieren de antenne. 

De eerste bui wordt onderscherpt in de Oklahoma Panhandle.

En weer even terug in onze beginstaat... en een nieuwe staat op de tourlijst: Texas, nummer 6! 

Een pitstop in Stratford, OK.

Deze pit zorgde voor heftige regen en onweer onderweg.

Als het regent in Texas, regent het ook per zwembad!

De Big Texan Steak House na de bui.

Bijpassende motels.

Bert ziet achter het restaurant nog een dreigende bui aankomen.

"Howdy folks! Ready to order?"

A happy chaser... die er vannacht een paar keer uit zal moeten om te wateren.

Het muzikale trio op leeftijd draait al 178 jaar mee.

"Congratulations, George!!"